Een bijzonder wandelavontuur in de Mercantour

Voor ons is een vakantie pas compleet als we een meerdaagse wandeltocht hebben gemaakt. Dit keer kozen we voor een wandelweek in de Haute Vallée du Var en Nationaal Park Mercantour. Dit gebied kent een prachtig berglandschap, is ongerept en kent een rijke flora en fauna. Machtige bergtoppen, diepblauwe meren en uitgesleten valleien lagen op de route. Het werd een bijzonder wandelavontuur vol verrassingen. En we kregen onverwacht een bijzondere metgezel op onze tocht.

Nationaal Park Mercantour

Nationaal park Mercantour is een park in het zuidoosten van Frankrijk. Het ligt ten noorden van Nice en Monaco en grenst aan Italië. Het park is in 1979 opgericht en behoort tot de 11 nationale parken van Frankrijk. Hoewel het erg populair is met zo’n miljoen bezoekers per jaar, hebben wij dat niet gemerkt. Tijdens onze wandelingen was het iedere dag ontzettend rustig.

Omdat het gebied in een zuidelijke streek ligt, komen er veel bijzondere planten voor. In totaal groeien er meer dan 2000 verschillende soorten. Daarom doet de olijfboom het ook goed in het park. Daarnaast is er een grote kans om wild te zien. Zo leven er duizenden wilde gemzen in het park. Maar ook marmotten kom je zeker tegen. Verder komen er hazen, wilde zwijnen, moeflons, arenden, buizerds, lammergieren en wolven voor.

Onverwachte dagwandeling in de Mercantour

Onze eerste dag start in het kleine maar gezellige dorpje Guillaumes. Midden in het centrum hebben we overnacht in een fijn en gloednieuw appartement. Vandaag is het de bedoeling om naar St. Martin d’Entraunes te lopen. Daarvoor hebben we zelf een leuke route uitgestippeld. Via het lokale rondje “Circuit de Sauze” wandelen we vervolgens noordwaarts langs de rivier de Var naar ons pension. We verwachten er zo’n zes uur over te doen op deze stralende en warme dag.

Vanuit Guillaumes lopen we over de brug van de Var. Al snel gaan we het bos in. We krijgen gelijk een flinke klim voor onze kiezen. Het is een steil en bochtig pad dat ons veel energie kost. Na anderhalf uur klimmen zijn we op “vals plat” en denken we dat het nu lekker makkelijk wordt. We lopen daarom een stuk relaxter verder. Maar dan doemt een smalle strook grind op direct langs de steile afgrond. Het kost ons bloed, zweet en tranen om dat zonder kleerscheuren over te steken.

Inmiddels zijn we al een paar uur verder. We hebben al tijden geen bordjes meer gezien. Daarom vragen we ons af of we wel goed lopen. Via Google Maps komen we erachter dat we helemaal fout zitten. We hebben een belangrijke afslag gemist. En daardoor lopen we naar het zuiden in plaats van het noorden. Er zit niets anders op om terug te gaan over een gelukkig makkelijker pad. Ons einddoel halen we zo nooit, vertelt een blik op de klok. Daarom lopen we terug naar Guillaumes en pakken de auto naar St. Martin d’Entraunes.

De gastvrouw in ons pension ontvangt ons met open armen. Ze maakt voor ons een heerlijke lokale specialiteit: tartiflette. Met een goed glas wijn erbij hebben we een heerlijke maaltijd. We besluiten direct een goede wandelkaart te kopen, dit mag ons niet nog eens gebeuren!

Een lange, ongeplande wandeling in de Mercantour

Na ons avontuur van gisteren hopen we vandaag op een meer relaxte wandeltocht. Maar het eerste stuk mogen we gelijk aan de bak. We krijgen een pittige klim voor onze kiezen, over het vroegere pad van de postbode. Wat zal hij een goede conditie hebben gehad! Via mooie almweiden bereiken we een romantisch kapelletje. Getuige de confetti voor de deur, was er onlangs nog een trouwerij. Hopelijk hoefde het bruidspaar niet de hele weg te lopen richting de kapel.

Al snel bereiken we onze Auberge des Aiguilles, het enige onderkomen in dit buurtschap. Daar wacht ons een onaangename verrassing: men zegt vandaag gesloten te zijn voor hotelgasten. “Maar we hebben gereserveerd”, roepen we in ons beste Frans. De eigenaar is onverbiddelijk. De tent is gesloten voor hotelgasten vanwege gebrek aan personeel.

We besluiten daarom door te lopen naar onze volgende bestemming. Gelukkig maakt de mooie route erg veel goed. Maar we hebben wel vijf extra wandeluren te gaan. Met de soms slecht zichtbare markeringen moeten we ook nog goed opletten. De wandelkaart biedt in die gevallen gelukkig uitkomst.

In Entraunes vinden we snel ons hotel. Ook gesloten! We bellen het telefoonnummer en krijgen de eigenaar te pakken. Omdat we ook voor de nacht erna hebben gereserveerd, opent hij voor ons met enige tegenzin de deuren. Hij wil het niet op zijn geweten hebben dat de Fransen twee Nederlandse wandelaars tweemaal op een dag hebben weggestuurd. We krijgen zelfs nog een geïmproviseerd diner. Eind goed, al goed vandaag!

Dagje wandelen bij Entraunes

Het ontbijt in het hotel is bizar. We zien niemand, ook de eigenaar niet. Er liggen wat bekers yoghurt klaar en wat crackers. Ook is er een half gevuld potje met wat cornflakes. Er staat een thermoskan met lauwe koffie die volgens ons al een dag oud is. We werken het allemaal naar binnen, want onderweg komen we niets meer tegen. Een aantal crackers nemen we mee, dat wordt onze lunch!

Aangezien we vandaag een ongeplande dag in Entraunes hebben, zoeken we een wandeling in het gebied uit. Gelukkig is deze de moeite waard. We lopen naar de Col des trentes Souches. Uiteraard beginnen we weer met een letterlijk adembenemende klim. Het uitzicht op het berglandschap is net zo adembenemend. We wandelen over puinhellingen, dwars door kleine stroompjes en een smal pad dat in de rotswand is uitgehakt. Onderweg spotten we een hert, diverse marmotten en flink wat roofvogels.

Jammer genoeg kunnen we geen rondwandeling maken. We moeten dus hetzelfde pad weer terug. Maar ook dat levert weer tal van fraaie vergezichten op. Bijzonder dat een route er op de terugweg totaal anders uitziet.

Bij terugkomst is er weer niemand in het hotel. Maar er ligt wel een briefje dat er vanavond eten voor ons klaarstaat. Gelukkig maar, want een winkel of restaurant is er niet in dit dorp.

Gezelschap op weg naar Estenc in de Mercantour

De volgende ochtend herhaalt zich hetzelfde ontbijtritueel. De koffie is nog een dag ouder, de toast nog wat zachter. Dan komt de eigenaar ten tonele. Hij zegt dat hij geen personeel meer heeft. Het weekend ervoor was er nog een groot dorpsfeest in het hotel en hij moet nu in zijn eentje alles opruimen. Daarom heeft ie geen tijd voor andere dingen. Wel belooft hij voor een goed lunchpakket te zorgen voor onderweg.

Als we het dorpje uitlopen komt ons een hond kwispelend tegemoet. We negeren hem, maar hij ons niet. Hij besluit keurig met ons mee te wandelen. Soms rent hij wat vooruit en verdwijnt hij uit ons zicht. Maar even later komt hij weer vrolijk op ons afgerend. Op de smalle paadjes kwispelt zijn staart tegen onze benen. Zijn natte tong voelen we ook regelmatig.

Het is een dag met flink wat klimmetjes. Maar de uitzichten doen de vermoeidheid snel vergeten. Het landschap is werkelijk schitterend. Mooie valleien, bergen met spitse toppen en stromende beekjes door het bos. Die komen voor onze viervoeter als geroepen. Iedere keer duikt hij gelijk het water in om zijn dorst te lessen. Als wij ergens ons lunchpakket naar binnen werken, kijkt hij ons verlekkerd aan. Maar helaas, we houden alles voor onszelf.

Vlak voor we Estenc bereiken, komen we voor het eerst een andere groep wandelaars tegen. Ze waarschuwen ons dat dit gebied verboden is voor honden. Ons verhaal dat hij is aan komen lopen, geloven ze maar half. Snel daarna bereiken we onze refuge De la Cantonniere. De hond vliegt gelijk door de openstaande deur naar binnen en nestelt zich op de bank. Zou dit zijn thuis zijn? Maar dat blijkt niet het geval. De gérants gaan gelijk aan de slag om de baas van het beest op te sporen.

Naar Lac d’Allos

De volgende ochtend bij het ontbijt horen we dat de eigenaar van de viervoeter is gevonden. Het is een herder uit Entraunes, hij komt de hond later vandaag ophalen. De hond begroet ons overigens weer net zo enthousiast als gisterochtend.

Als we willen vertrekken voor een dagwandeling, wil de hond mee. Gelukkig weet de herbergier hem vast te houden. We lopen over prachtige paden door de sparrenbossen. Maar al snel gaan we klimmen. We bereiken de top van de Col de la Cayolle. Het is een bestemming die ook in trek is bij wielrenners. Want op de top zien we ze aan de ene kant zwoegen naar boven. Terwijl aan de andere kant de renners in vliegende vaart zich naar beneden storten.

Wij lopen verder richting het grote bergmeer Lac d’Allos. Onderweg duiken de marmotten steeds weg als we klaar staan met onze camera. Gelukkig kunnen we bij het meer ons hart ophalen. Een hele familie gemzen loopt daar rond. Die blijken minder schuw te zijn en laten zich makkelijk fotograferen. Het meer ziet er fantastisch mooi uit met een prachtige blauwe kleur. Ons plan om de tocht te vervolgen naar enkele andere meren moeten we laten schieten. De mist komt zo sterk opzetten dat we nauwelijks nog iets zien. Daarom dalen we weer af naar onze refuge. Ondanks dat gemis hebben we een heerlijke wandeldag gehad. We hebben ontelbare soorten bloemen gezien, maar vooral de landschappen waren echt fantastisch.

Toepasselijk einde van onze wandelavontuur in de Mercantour

Terug in onze berghut merken we dat de hond er niet meer is. Zijn baasje heeft hem vandaag opgehaald. De gérant vertelt dat de hond minder blij was om hem te zien dan ons. Hij heeft ook nog een vervelend bericht voor ons: onze geboekte taxi is geannuleerd. De enige taxichauffeur in de regio heeft corona. Dat betekent dat we morgen niet terug kunnen naar ons pension in St Martin d’Entraunes. Hij kan ons helaas ook niet wegbrengen en er rijdt geen bus. Dat kan er ook nog wel bij. Maar op datzelfde moment belt onze pensionhoudster uit St. Martin d’Entraunes. Daar staat onze auto sinds ons vertrek uit dat pension. Ze heeft het ook gehoord dat de taxichauffeur ziek is. Zij biedt aan om ons de volgende ochtend op te halen. Wat een service!

Na een stevig ontbijt nemen we hartelijk afscheid van onze gérants. Dit aardige echtpaar doet zijn uiterste best om het iedereen naar de zin te maken. Voor ons zijn ze in die taak helemaal geslaagd. De taxirit verloopt zonder problemen. We geven onze pensionhoudster een dikke knuffel en een flinke fooi. Dan verlaten we de Mercantour. Deze wandelvakantie zullen we niet snel vergeten!

Dit interesseert je wellicht ook

• Fietsplezier in de Vaucluse
• Wandelen in de Franse Jura
• Meribel, heerlijke wintersportplaats